Rozdział 2

"Wujku, chcę się nauczyć tego Jutsu"

[muzyka]

Dedyk: dla Rechotki! 

Rozpoczął się kolejny dzień. Kolejny dzień nowych wyzwań i uśmiechu na twarzy. Jednakże, Yuki nie za bardzo się podobało wstawać tak wcześnie rano. Podniosła się i ukazała światu swoje kocie tęczówki. Ściskała ona poduszkę, a z kącika jej ust spływała ślina. Również jej włosy nie wyglądały za ładnie. Spojrzała tępawo przed siebie, po dłuższej chwili mrugnęła kilku krotnie. Zielonooka wpatrywała się w kalendarz, który stał na komodzie tuż przed nią. Zaznaczona była kółeczkiem jutrzejsza data, obok tego widniał napis "egzamin". Opadła z powrotem na łóżko, jednak puściła trzymaną poduszkę, która wylądowała na jej twarzy.  Pod nosem wypowiedziała wiązankę nie miłych słów w powietrze. Zabrała poduszkę z twarzy i odłożyła ją na bok. Wyszła z łóżka i podeszła do okna. Otwarła je, czego skutkiem było, że czyste, chłodne powietrze wtargnęło do pokoju. Yuki wzięła głęboki wdech, w ten sposób zapach lasów wtargnął do nozdrzy dziewczyny. Po chwili również w całym pokoju zaczął rozprzestrzeniać się zapach flory. Kociooka uwielbiała się cieszyć tym zapachem. Jednak rzadko miała na to czas. Wróciła po poduszkę i pościel, po czym położyła je na parapet okna. Przeciągnęła się i na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

-Trzeba się wziąć do pracy! - powiedziała entuzjastycznie.

Podeszła do szafy i wyciągła z niej czyste ubrania. Zabrała je i wyszła z pokoju. Powędrowała prosto do łazienki, oczywiście zamknęła za sobą drzwi na klucz, aby kogokolwiek nie podkusiło ją podglądać. Rozebrała się i weszła pod prysznic. Umyła się dokładnie, w tym włosy i wyszła. Jednym ręcznikiem owinęła sobie tułów, a drugim włosy, które zdawały się robić jaśniejsze. Podeszła do lustra i zauważyła, że jeden kosmyk spoczywa na jej czole. Najdziwniejsze było to, że nie był on brązowy tylko blond. Yuki nie potrafiła w to wierzyć. Szybko ściągła ręcznik z głowy i przetarła sobie nim włosy. Wyprostowała się  i spojrzała na swoją czuprynę. Z niedowierzaniem obserwował swoje odbicie. Oczywiście kiedy była mała, miała blond włosy ale pofarbowała je i dalej farbuje, bowiem chciała mieć taki sam odcień jak jej matka.

-Co to jest!? -krzyknęła.

Po chwili w pomieszczeniu rozległo się pukanie.

-Yuki! Wszystko w porządku?! - dobiegł głos zza drzwi.

Wymieniona podbiegła do drzwi i otwarła je.

-Co się stało z moimi włosami?! Jeszcze wczoraj były takie jak mamy! - wskazała na nie.

-Ładnie ci w nich - ujął krótko.

-Wuju! - krzyknęła.

Mężczyzna widząc oburzenie na jej twarzy, zamknął drzwi tuż przed jej nosem.

-Ubierz się, a potem pogadamy - powiedział i oddalił się.

Dziewczyna od razu zaczęła wykonywać polecenie opiekuna, a on sam zszedł na dół i udał się do kuchni, gdzie Ayame szykowała posiłek. Była ubrana w krótkie różowe kimono oraz biały fartuch. Stała przy umywalce i zalewała garnek po mleku. Bowiem, zielonooka uwielbiała od dziecka pić mleko.

-Co się stało? - zapytała kobieta.

-Zaczęło się. Sama mówiłaś, że Go widziała - powiedział siadając do stołu.

-Tak, wczoraj wieczorem opuściła pokój i poszła do Natsu, a potem niedaleko spotkała Go- powiedziała.

-Tak więc, trzeba jej to wyjaśnić - stwierdził.

Nie trzeba było długo czekać na dziewczynę, przybiegła od razu i usiadła do stołu. Była poważna i opanowana. Ayame postawiła kubek z mlekiem tuż przed nią na stole i uśmiechnęła się.

-Dozo- powiedziała.

-Arigato - odpowiedziała i upiła łyk.

Brązowowłosa  wpatrywała się z uśmiechem w jej blond włosy. Przypominał się jej ojciec dziewczyny. Miał krótkie blondwłosy i zawsze szeroki uśmiech. Zaczęła go bardzo przypominać.

-Wuju chcę się nauczyć Raikiri - stwierdziła.

Białowłosy o mały włos nie udławił się kawą. Odstawił kubek i przyjrzał się jej. Wpatrywała się w jego intensywnie.

-Nie - powiedział.

-Dlaczego?! Nigdy nie chcesz rozmawiać ze mną na temat treningów i rodziców! Powiedziałeś u góry, że wytłumaczysz mi co stało się z moimi włosami! Kłamca! - krzyknęła i wyszła z pomieszczenia, a następnie z domu.

Blondwłosa czułą się paskudnie. Nigdy nie mogła rozmawiać o rodzicach przy nim. Zawsze jej ich brakowało. Nawet teraz nie może dowiedzieć czy ta nagła zamiana włosów to jakiś przypadek, czy związane jest to z klanem Nekozawa, który jakby nie było wymierał powoli. Został tylko Yuki. Ona nawet nie zna kilku fragmentów z przeszłości. Ktoś jej wymazał wspomnienie, które było dla niej bardzo cenne. Tylko to wie i nic po za tym.

Zielonooka zawsze kochała koty, a jej klan jest z nimi bardzo związany. Nie zrozumiałe jest dla niej to, że nie przywołują kotów. Obecnie chciała się dowiedzieć jak najwięcej o swoim klanie i tych zmianach. Spojrzała w stronę budynku Hokage. Sarutobi zawsze, ale to zawsze pomagał dziewczynce w trudnych chwilach. Postanowiła, że go wypyta o sekrety klanu.

-Kakashi! Dlaczego się nie zgodziłeś! - krzyknęła kobieta.

-Chciałem jej pierw wyjaśnić o co chodzi z tym wszystkim, a potem to przemyślał - powiedział.

-Jesteś wredny - mruknęła.

-Ayame - powiedział.

-Co kotek? - powiedział i uśmiechnęła się uroczo.

Yuki weszła do gabinetu Hokage i uśmiechnęła się. Jak zawsze Hiruzen stał przed oknem.

-Hokage-sama, mam do ciebie prośbę - powiedziała.

-Nie powinnaś być w akademii? Jutro jest egzamin - stwierdził.

-Dostanę zwój o moim klanie? - zapytała ignorują wypowiedz Sarutobiego.

-Do czego ci potrzebny? - odwrócił się w jej stronę zdziwił się. -Dobrze.

Dziadek podszedł do biurka i wyjął z niego niebieski zwój, na którym widniał znak klanu.

-Proszę - podał jej go. - Ale w zamian marsz do akademii! - krzyknął.

-Hai, Hai! - odkrzyknęła wybiegając z pomieszczenia.

***

Kociooka znajdowała się już w akademii, lecz nadal nie odtworzyła zwoju, gdyż został on skonfiskowany przez sensei'a Iruke. Teraz nie potrafiła zająć sobie myślami czymkolwiek. Tylko dzięki temu zwoju nie interesowałaby się kolegą z ławki. Bowiem obok niej siedział sam Sasuke Uchiha, za którym niezbyt przepadała. Oni są dla siebie jak ogień i woda. Są do siebie podobni, lecz nawzajem się wypalają. Oboje stracili rodziny, ale tylko Sasuke stał się mścicielem. Yuki ostatniej nocy niezbyt potrafiła zasnąć. Interesowała się tylko egzaminem i nic po za tym. Zaczęła powoli zasypiać. Kiedy pomyślała, że nie ma nikogo kto by ją rozweselił, wzdrygnęła się. Podniosła rękę do góry i uśmiechnęła się współczująco.

-Co się stało Yuki? - zapytał Umino.

-Nie ma Go. Nie ma Naruto - powiedziała.

-Że co?! Sądziłem, że śpi razem z tobą. No nic zaraz przyjdzie zastępca - powiedział i ulotnił się.

Sensei zniknął, a cała klasa odetchnęła z ulgą. Przez ostatnie dni mówił tylko o egzaminie i egzaminie. Oszaleć można było. Ni stąd, ni zowąd przy Yuki pojawiła się blondwłosa kwiaciarka. Uśmiechała się kusząco do dziewczyny.

-Dzięki Yuki za załatwienie nauczyciela - powiedziała.

-Ino? Czego chcesz? - zapytała, gdyż przejrzała jej grę.

-Śliczny kolor włosów, masz gust! - powiedziała.

-Przestań, wiem że czegoś chcesz - stwierdziła.

-Dasz mi usiąść obok Sasuke?! Proszę cię - poprosiła.

-Dlatego się łasisz? Wiesz, że to - nie dokończyła, gdyż dookoła zaczęło roić się od dziewczyn.

Każda z przybyłych dziewczyn chciała usiąść obok Uchihy, jednakże blondynka nie zgadzała się na to więc siedziała i wysłuchiwała tej kłótni. Albowiem pomiędzy dziewczyną a ty chłopakiem zaistniała pewna umowa i nie może nikt jej złamać, gdyż konsekwencje są surowe. Nagle do pomieszczenia weszła brązowowłosa Kunoichi. Na twarzy dziewczyny pojawiło się zdziwienie. W klasie pojawiła się o to Ayame, która mówiła coś do klasy, ale nie dosłyszała tego kociooka.

-Ayame-nee-san? - szepnęła do siebie.

-Cisza! - krzyknęła kobieta.

Wszyscy szybko wrócili na miejsca, a zielone tęczówki dziewczyny przeleciały po rówieśnikach. Wszyscy, oczywiście z wyjątkiem Sasuke byli oślepieni urodą złotookiej. Blondynka odetchnęła z ulgą i położyła się na ławce.

-Dziękuję - powiedziała Ayame. - Nazywam się Ayame Miyake i przyszłam w zastępstwie, ale ktoś z was może trefić do mnie jako uczeń. Wszystko zależy od naszego wielmożnego Hokage - dokończyła.

-Powie pani, czy trudne jest życie Jonin'a? -zapytała się jedna osoba.

-Brawo! Jesteś spostrzegawczy, jestem Jonin'em - stwierdziła z uśmiechem. - Życie Jonin'a jest trudne, nie ma czasu nawet na miłość. Osoba o takiej randze musi się pogodzić z tym, że może nie wrócić z  jakieś misji, może zostać tylko ranny. Dlatego tak ważne są egzaminy, żeby sprawdzić czy dacie radę - wyjaśniła.

Złote tęczówki kobiety zatrzymały się na Yuki, która przysypiała. Ayame zauważyła, że na biurku leży zwój klanu dziewczyny. Wzięła go do ręki.

-Yuki - zawołała.

Sasuke potrząsnął dziewczyną.

-Nani?! - krzyknęła.

-Nie powinnaś spać na zajęciach - rzuciła jej zwój, który złapała bez problemu. - Powinnaś się uczyć.

-Arigato, Ayame-nee-san - powiedziała kiedy zobaczyła zwój.

Dziewczyna była uradowana, a kobieta zdziwiona. Jeszcze nigdy jej tak nie nazwała, a szczególnie przy ludziach. Kiedy blondynka zrozumiała swoje słowa, spojrzała na Ayame, a następnie na Natsu. Czarnowłosa była uradowana, tym, iż jej przyjaciółka zrozumiała jej wczorajszą wypowiedź.

-Brawo Yuki -szepnęła Felcis.

-Proszę, Yuki-chan - odpowiedziała Ayame.

Rozległ się donośny śmiech Uzumakiego. Wszyscy podeszli szybko do okien i wpatrywali się w blondyna, który uciekał przed sensei'em. Tylko Nekozawa i Uchiha spostrzegli w jego dłoni kubeł z farbą. Dziewczyna spojrzała na górę Hokage i zamarła ze zdziwienia. Szturchnęła ciemnowłosego, a kiedy nią spojrzał, wskazała na to co ona patrzała. On również zamarł ze zdziwienia.

***

Uzumaki został nieźle opierniczony od sensei'a przed całą klasą. Obecnie zajęcia się skończyły, a Yuki, Natsu, Asuka i Mina, siedziały sobie za budynkiem akademii posiłkując się drugim śniadaniem. Asuka jest pogodną dziewczyną, która nie grzeszy rozumem. Często się uśmiecha, ale dosyć łatwo ją zranić. Mina jest dziewczyną równie pogodną co Asuka, lecz posiada ona duży sentyment do każdego Shinobi. Uwielbia słodkie i malutkie rzeczy. Może wygląda nieśmiało, albo mizernie. Jest ona doskonałą przyjaciółką, która potrafi walczyć o swoje.

-Ten Naruto potrafi rozśmieszyć! – powiedziała Asuka.

-Jestem ciekawa, jaką kare tym razem dostanie – zastanowiła się Mina.

-Oczywiście, będzie musiał to zmyć – powiedziała Nekozawa odstawiając butelkę soku od ust.

-Natsu, a ty co myślisz? – zapytała młoda Takashi.

Dziewczyna zadawała się być w innym świecie. Szeptała coś pod nosem, ale żadna z jej przyjaciółek nie potrafiła dokładnie usłyszeć.

-Natsu, wszystko w porządku? – zapytała  kociooka.

-Hę? – wróciła do rzeczywistości Felcis.

-Nee, nee. O czym myślałaś? – zapytała Aokage.

-Na pewno nie o Naruto! – zaczęła się bronić.

-Eeee, nie powiedziałaś tego w taki sposób jak zawsze – powiedziała blondwłosa.  

-No, bardziej jakbyś chciała to ukryć – stwierdziła Yuki.

-Przestańcie! – krzyknęła czarnowłosa na co reszta wybuchła śmiechem.

Po chwili i Natsu zaczęła się śmiać. Czwórka przyjaciółek bawiła się świetnie.

-Ale przyznajcie, Yuki i Naruto do siebie pasują – powiedziała Asuka.

-Wcale nie – zaprzeczyła Yuki.

Zza rogu budynku wyłoniła się Ayame. Gestem dłoni poprosiła aby podopieczna Kakashiego podeszła. Po słuchała ją. Stały twarzą w twarz.

-Przepraszam Cię, ale chce ci coś powiedzieć – zaczęła. Po pierwsze zdziwiła mnie twoja wypowiedź. Nie spodziewałam się. A  po drugie, skończyłaś czytać zwój?

-Nie, dopiero zaczęłam ale wiem sporo. Przestałam się gniewać na wuja i po części na ciebie –to ostatnie powiedziała ciszej.

-Kakashi chce Cię nauczyć Raikiri tylko go przekonaj – puściła jej oczko.

-Gdzie jest?! – zapytała.

-U góry, czyta – powiedziała.

-Arigato Nee-san! – powiedziała i zaczęła biec w tym kierunku.

***

-Wuju! Ja nie odpuszczę naucz mnie tego Jutsu! – krzyknęła Nekozawa i zmarszczyła brwi.

-Co Cię tak napadło, Yuki?! – odpowiedział równie głośnym tonem.

-Chcę stać się silniejsza! Co w tym złego!? Chcę pokazać na egzaminie, że potrafię o wiele więcej niż inni!

Obecna ostra wymiana zdań spłoszyła wszystkich ludzi spacerujących pod górą Hokage. Kakashi, podobnie jak Yuki nie chciał odpuścić.

-Widziałaś Go, prawda? – powiedział spokojnie.

-Kogo? – zdziwiła się.

-Kota – odparł.

-Gadającego kota? Chyba tak – powiedziała.

-Zatem zgoda – powiedział zrezygnowany.

Do dwójki zaczęła zbliżać się Ayame, uśmiechnięta i podekscytowana. 

-Hej, słychać was nawet na końcu wioski! O co wy się tak kłócicie? – zapytała.

-Tak jak powiedziałaś Ayame-nee-san, nauczy mnie tego Jutsu – powiedziała uśmiechnięta dziewczyna.

-Zaraz jak ty ją nazwałaś?! – zdziwił się białowłosy i to bardzo.

-Ayame-nee-san, co w tym złego? – uniosła jedną brew do góry złotooka.

-Nie nic, tylko nie spodziewałem się tego – powiedział zażenowany.

-Tak czy owak! Zaczynamy trening! – powiedziała entuzjastycznie Yuki.

-Oi! 

~*~

Mama nadzieję, że się wam spodoba i nie jest za krótki ten rozdział. za jakiekolwiek błędy przepraszam po ciemku się trudno pisze, a chce się już zabrać za one-shot Jak ogień i woda .  Robię porządki i tak kochani, tak wróciłam do robienia line artów. Tylko coloring wykona nasza Utau Yami! Oczywiście jeśli ktoś robi to może mi przesłać. (mail podany w zakładce o mnie). Coś jeszcze? A no tak! Postaram się zrobić szablon, jak nie, zamówię chyba pod choinką bo wszędzie tłoczno. Teraz wytłumaczenie. Yuki to zawsze była blondynka! Tylko farbowała włosy bo chciała takie jak mama nie jak tata! Dlaczego się tak zmieniły? Czytać następny rozdział! :  Rozdział 3 "Sprostać oczekiwaniom klanu Mashiba!"

~Pozdrawiam!