Rozdział 12 Epilog cz. 1

 "Zniszczone marzenie"

Drużyna trzynasta bez żadnych kłopotów powróciła do wioski. Kiedy tylko przekroczyli bramę wioski, poczuli się dziwnie. Nigdzie nie było ani żywej duszy. Rozglądali się, lecz nikogo nie było. Yuki poczuła na sobie znajome spojrzenie, które należało do osoby, której nie chciała nigdy spotkać.

-Pójdę się rozejrzeć - powiedziała i ruszyła w stronę pola treningowego.

Szła powoli. Nigdzie nie było nikogo. Ani Shinobi, ani zwykłych ludzi. Zaczęła się bać. Czuła się jak w jednym ze swoich koszmarów. Cały czas towarzyszył jej Kimiś, który był równie przerażony co ona.

Kiedy doszli na miejsce, odetchnęła z ulgą. Nikogo tam nie było, aczkolwiek dalej czuła się obserwowana. Usłyszała szelest i odwróciła się. Stali przed nią dwóch członków Akatsuki. Jednego już poznała w Sunie, zwał się Akasuna no Sasori. Drugi był jej nieznany.

-Kim do cholery jesteście?! - powiedział Nekomimi.

-Jestem Yahiko, przywódca Akatsuki- przedstawił się.

-Jak dostaliście się do wioski? Przecież jest strzeżona - zauważyła.

-Przyszliśmy tu po ciebie - powiedział Skorpion.

-Że co? - żachnęła się.

-Jesteś wyjątkowa. Twoja matka kiedyś nam powiedziała, że do nas dołączysz - powiedział rudzielec.

-Nie możliwe - mruknęła.

-Zatem zabieramy Cię i idziemy - powiedział czerwonowłosy.

-Nie - powiedziała.

-Zatem musimy Cię pozbawić życia - powiedział przywódca Akatsuki.

-Nie pozwolę na to! -krzyknął Kazuyoshi.

Rudowłosy dobył Kunia i ruszył na dziewczynę. Jej duch opiekun zatrzymał chłopaka, który liczył około 17 lat. Rozległ się huk metalu. Przez chwilę napierali na siebie dużą siłą. Żaden nie miał ochoty odpuścić. W końcu odskoczyli od siebie. Mierzyli się morderczymi wzrokami, aż znowu skoczyli na siebie. Skorpion wykorzystał nieuwagę Yuki i przywołał marionetkę. Kiedy dziewczyna ją zauważyła spanikowała. Nie cierpiała ich najbardziej na świecie. Przełknęła ślinę i dobyła kilka shurikenów. Zaczęła być coraz bardziej pewna siebie, lecz w głębi serca bała się samej marionetki.

Po chwili unikania ataków czerwonowłosego, aktywowała Renjutsu. Pojawiły jej się kocie uszka i ogonek. Zwiększyła się jej szybkość i siła. Sasori był pod wrażeniem. Pierwszy raz widział kogoś tak młodego, kto mu dorównuje. Zaczęła używać Raikiri na przeciwnika, lecz on zgrabnie unikał jej ataków. Szybciej, szybciej - powtarzała sobie. Chcesz siły? - usłyszała w swojej głowie. Chcesz szybkości? - ponownie usłyszała. Starała się to ignorować, lecz przez swoją dekoncentracje została uderzona w brzuch przez marionetkę. Wypluła sporą ilość krwi. Uderzyła z głośnych hukiem o drzewo, a ono samo zatrzęsło się.

-Yukiś! - krzyknął Kazuyoshi.

Nekomimi dostał poważnie w brzuch, a następnie w szczękę. Po chwili chłopak łapał go za ubranie i odrzucił daleko. W tym momencie, coś pękło w dziewczynie. Chcesz siły i szybkości? - ponownie usłyszała.

-Kimiś - mruknęła.

Yuki zaczęła zbierać się z ziemi. Miała spuszczoną głowę, aczkolwiek jej długie włosy zasłaniały jej twarz. 

-Tak, chcę - powiedziała.

Wyprostowała się i zaczęła słuchać głosu w swojej głowie. Wypowiadał jej formacje do aktywowania potężnego jutsu. Wykonywała je powoli, aż w końcu wykonała całość.

-Setsuzoku! - krzyknęła.

Kazuyoshi zniknął. Powietrze wokół jego pani zaczęło wirować i zmieniać się. Pojawiła się wokół niej mroczna ciemno czerwona aura. Członkowie Akatsuki podeszli do siebie. Akasuna zauważył, że jej białka zmieniły się na czarne.

-Pain-sama.

-Ah. Widzę.

Kocie uszka dziewczyny zmieniły się w rogi, a ogon przybrał formę demoniczną. Rozległ się jej krzyk, który po chwili zmienił się w ryk stworzenia, które pragnęło tylko zabijać.

♦♦♦

Główną drogą do wioski zmierzało właśnie dwóch chłopaków. Jeden wyróżniał się swoim ubiorem Jounina z Iwa-Gakure, a drugi kocimi uszkami i ogonem. Tym drugim był właśnie duch Nekomimi, Saito. Jego panem jest Ikuto Nekozawa, brat Yuki.

-Saito-san, daleko jeszcze? – powiedział zrezygnowany chłopak.

-Nie daleko, wioska jest tam na dole – wskazał.

-To jeszcze kawał drogi – zauważył Ikuto zdenerwowany.

Przez chwile oboje wpatrywali się w wioskę. Nekozawa był pod wrażeniem. Jego uwagę zwróciło pole treningowe, na którym zaczęła zbierać się mroczna energia.

-Saito, czy to nie… - zaczął.

-Tak musimy się pospieszyć- powiedział poważnie i zeskoczył z urwiska.

-Yukicchi – szepnął blondyn i ruszył za przyjacielem.

♦♦♦

Yuki złapała się za głowę i zaczęła się szamotać z samą sobą. Wyglądało to dziwnie dla obecnych tutaj dwóch członków Akatsuki. Dziewczyna ryczała z bólu. Po jej policzkach płynęły łzy. W końcu jej tęczówki stały się złote, co wprawiło w zdziwienie Akatsuki. Ni stąd, ni zowąd wszystko ustało.

-Sasori zabieraj ją – rozkazał Yahiko.

-Dobrze – powiedział.

Skorpion wziął dziewczynę na ręce, a następnie przerzucił ją przez ramie. Na twarzy dziewczyny pojawił się złowrogi uśmiech.

♦♦♦

Rozległa się głośna eksplozja, która była słyszała w całej wiosce. Reszta drużyny trzynastej, dowiedziała się co stało się ze wszystkimi mieszkańcami wioski. Zostali oni wszyscy złapani w genjutsu. Było ono tak silne, że nawet Asuna nie potrafiła nic zrobić. Zaczęli się martwić o Tsunede-sama. Nigdzie jej nie było. W momencie kiedy usłyszeli eksplozję zrozumieli, że ich towarzyszka natknęła się na coś. Spojrzeli po sobie i ruszyli w stronę, z którego pochodziła.

♦♦♦

-Pain-sama. Jak to możliwe? – zapytał zdziwiony czerwonowłosy.

-Duch klanu Nekozawa są demonami. Jeśli dojdzie do całkowitego połączenia, oboje znikają. Pojawia się tylko szaleństwo i gniew –wyjaśnił.

Dziewczyna śmiała się jak wariatka, zadając ból nieprzyjaciołom.

Nagle pojawiła się jej drużyna. Przestraszyli się widząc co się dzieje. Ona została zawładnięta jakąś mroczną siłą, a Nekomimi zniknął. Później dopiero przejęli się obcymi. Nekozawa spojrzała na przybyłych i uśmiechnęła się szerzej. Widzieli w jej nietypowych oczach szaleństwo.

-Coś Cie jej zrobili!? – krzyknęła kobieta.

-Użyła Setsuzoku – powiedział Yahiko.

-To nie możliwe! Ona nie jest gotowa! – zaprzeczała kobieta.

-Jest. Dlatego ją zabierzemy- wtrącił się Sasori.

Nagle blondynka zaatakowała również przyjaciół. Wszyscy byli tym zdziwieni. Dziewczyna zachowywała się jak opętana przez demona.

Na jej skórze zaczęły pojawiać się zadrapania. Głęboki rany cięte, które nie były skutkiem ataku, lecz rozrywaniem mięśni.

-Wystarczy tego – powiedział rudzielec.

Jego brązowe tęczówki zmieniły się, również białka. Jego oczy całkowicie wypełnił Rinnegan. Wszyscy poza jego towarzyszem wzdrygnęli się. Dziewczyna chciała zadrapnąć go długimi i ostrymi jak brzytwa pazurami, lecz spojrzała w jego oczy. Wszyscy dosłownie wszyscy poczuli jego moc. Moc Kekkei Genkai Paina. Wszyscy widzieli jak coś dzieje się z dziewczyną. Rany otwarły się bardziej i można było usłyszeć kruszenie kości. Dziewczyna zaczęła ryczeć z bólu.

Nagle wszyscy myśleli, że dziewczyna eksplodowała. Lecz tak naprawdę rozdzieliła się Kazuyoshim. On wylądował cały po jednej stronie pola, a ona po drugiej. Dosłownie oderwano ich od siebie.  Tuż przed upadkiem zielonookiej złapał ją blond włosy chłopak. Kimisia złapał Saito.

-Yukicchi! Yukicchi – wołał, lecz ona nie odpowiadała.

-Kazuyoshi! Co się do cholery stało?! – krzyknął Hajime.

-Użyła Setsuzoku – wyszeptał.

-Zna ktoś medyczne ninjutsu?! – zapytał chłopak.

-Już – powiedziała Sakurai.

-My się zmywamy – powiedział rudzielec i zniknęli.

Asuna zaczęła skanować jej ciało za pomocą jednej z technik medycznych. Po chwili przestała przerażona.

-Co się stało!? – krzyknął zielonooki.

-Musi być operowana natychmiast! – krzyknęła.

-Kim jesteś? – zapytał Hiro.

-Jestem Ikuto Nekozawa. Jestem bratem Yuki – przedstawił się. – Nie mamy czasu na gadanie!

Wszyscy przytaknęli i ruszyli do szpitala.

♦♦♦

Wszyscy mieszkańcy wioski obudzili się oszołomieni. Tsunade była przerażona stanem podopiecznej. Rozkazała błyskawiczną operację.

Czekała ona z Hiro, Kentą i Ikuto pod salą operacyjną, ponieważ miała fobię wobec krwi. Podeszła do Nekozawy i spojrzała na niego smutno. On sam płakał.

-Gdybym tylko przybył wcześniej – szeptał. –Nic by się jej nie stało.

Kobieta uderzyła go z otwartej dłoni. Na jego policzku pojawiło się zaczerwienienie. Spojrzał na kobietę zdziwiony. 

-Dla….

-Przestań się mazać! Nic byś nie zmienił. Setsuzoku nie da się powstrzymać! – powiedziała zła na niego, chociaż łzy leciały jej po twarzy.

-Przepraszam - powiedział.

-Gdzie są Nekomimi?- zapytał Hiro.

-Są w Nekoworld. Kazuyoshi odbudowuje swoją anergię duchową – odpowiedział Nekozawa.

 ♦♦♦

Po siedmiu godzinach z Sali operacyjnej wyszła Asuna wraz z Shizune. Były smutne. Zebrani obawiali się najgorszego.

-Jaka diagnoza? – zapytała Hokage.

-Doba będzie decydująca – powiedziała płaczliwie Sakurai.

-Aczkolwiek coś umarło – powiedziała ciemnowłosa.

-Co? – poderwał się z miejsca brat operowanej.

-Najcenniejsze co miała! Straciła swoje marzenie – rozpłakała się jej nauczycielka.

Wszyscy zamarli. Dziewczyna była tak szczęśliwa dążąc do swojego celu, a nagle wszystko zostało zniszczone.

♦♦♦

Ikuto całą not spędził przy łóżku siostry. Widząc ją połączoną tyloma rurkami, jego serce pękało. Miała całe ręce zabandażowane, ponieważ miała tyle głębokich ran. W ciągu tej nocy jej tętno spadało do tego stopnia, że musiała być reanimowana. Nekozawa płakał i błagał lekarzy, żeby o nią walczyli. Zaczął się modlić.

♦♦♦

Do Sali szpitalnej dostało się poranne światło. Powieki Yuki zaczęły się powoli otwierać. Czuła maskę tlenową na swojej twarzy, lecz nie widziała jej. Miała otwarte szeroko czy lecz nic nie widziała. Zaczęła się wiercić i mrugać. Poderwała się do góry i krzyknęła. Blondyn zasnął z wykończenia przy jej łóżku. Kiedy ją usłyszał poderwał się gwałtownie.

-Yukicchi! Jak dobrze – powiedział.

-Ikuto? Gdzie jesteś? – zapytała szukając go po omacku.

-Nie widzisz mnie? – powiedział i złapał ją za dłoń.

-Nic nie widzę! – krzyknęła i rozpłakała się.

♦♦♦

Minęły dwa tygodnie. Dziewczyna odzyskała wzrok, lecz nie potrafiła chodzi ani ruszać sprawnie rękami. Kiedy wrócił Naruto i dowiedział się o wszystkim zaczął siebie przeklinać.

Ikuto poprosił Tsuchikage o wolne na czas, dopóki siostra nie wróci do zdrowia. Kakashi przez kilka dni był załamany. Nikt jeszcze nie powiedział blondynce tej najgorszej wiadomości.

Tsunade przyszła do niej osobiście do szpitala. Usiadła obok niej na łóżku i złapała ją za dłoń.

-Yuki, mam dla ciebie złą wiadomość – powiedział i łzy zaczęły zbierać się w jej oczach.

-Chyba gorzej być nie może – odpowiedziała jej zdziwiona.

-Nie możesz być dłużej Shinobi! – wyrzuciła z siebie.

Yuki poczuła się jakby uderzył w nią młot. Łzy same zaczęły lecieć po jej policzkach.

-Uso- szepnęła. – USO – krzyknęła i zaczęła ryczeć.

♦♦♦

Po kolejnych dwóch tygodniach Nekozawa opuściła szpital. A po kolejnym tygodniu Ikuto musiał wrócić do Iwa-Gakure. Kakashi przyrzekł mu, że nie musi się obawiać bo jest pod ich opieką. Jego i Ayame.

<*> 

EPILOG cz.1 

Tak kochani koniec już blisko. Teraz jest ta zła część. No druga też jest, lecz zawsze jest światełko w tunelu. Myślę, że ostatnia część, która jest dużo dłuższa ukaże się 1.1. 2014.
A na koniec zdjęcie Ikuto Nekozawy.