II Rozdział 4

 

Mój oddech był ciężki i płytki. Byłam lekko pochylona nad brązowowłosą, która dyszała ciężko i przymykała jedno oko.

Nagle z kłębu dymu wyłoniła się Tatsuya-san. Klasnęła kilkukrotnie w dłonie. Na jej twarzy widniał ciepły i sympatyczny uśmiech.

- Świetna robota, ale jest już zmrok, więc koniec na dzisiaj - oznajmiła.

- Gdzie Nanae-hime? - zapytałam.

- Musiała załatwić coś ważnego - oznajmiła.

Nic nie odpowiedziałam. Wpatrywałam się w przestrzeń.

Pannie Himuro zawdzięczałam życie. Kiedy zjawiłam się w Krainie Wiecznego Śniegu, powiedziała mi, że nie widziała gorszego przypadku. Z początku wzięłam to jako komplement, a później dostałam po głowie.

Minął tydzień, a ciągle czułam smutek i strach. Również tęsknotę.

Kiedy tylko wróciłam do pałacu, wzięłam ciepłą kąpiel i zaszyłam się w swojej komnacie.

Wpatrywałam się w zaśnieżony krajobraz za oknem, który miał być dla mnie wszystkim.

Nagle drzwi się otwarły i w progu stanęła Nanae-hime.

- Możemy porozmawiać? - zapytała.

- Oczywiście - odparłam.

Białowłosa przysiadła na skraju łóżka i spojrzała na mnie dziwnym wzrokiem.

- Co się stało? - zapytałam.

- Dowiedziałam się, że jesteś zdolna do opanowania jednego z najpotężniejszych ocznych Kekkei Genkai, Shinjitsu - powiedziała.

- Nie rozumiem - parsknęłam.

- Wszystko trzeba ci tłumaczyć - powiedziała zirytowana. - Twoja matka, Laureeki była członkinią klanu Ishi, z Iwa-Gakure. Shinjitsu to właśnie Kekkei Genkai tego klanu, które pozwala na czytanie w duszy drugiej osoby. Wszystko, co jest ci potrzebne - wyjaśniła.

- Teraz rozumiem - powiedziałam głupio.

- Usiądź - powiedziała, klepiąc miejsce obok siebie.

Przytaknęłam ruchem głowy i wykonałam jej polecenie, a księżniczka przytuliła mnie.

- Twoje serce tęskni, ponieważ wybrało już drugą połówkę - powiedziała smutno.

- Hito…Hito…

~*~

- Hito… Hito… - usłyszałem swoje imię.

Blondynka była tak zmęczona psychicznie, że zasnęła na moich rękach. Zaraz po wejściu na pokład statku, zszedłem z nią pod pokład i położyłem ją na pryczy, sam usiadłem obok na ziemi, i zapaliłem papierosa.

Kiedy się odezwała, tytoń wypadł z moich ust i upadł na podłogę. Pochyliłem się nad dziewczyną, próbując wyczytać cokolwiek z jej twarzy, lecz łza mnie zdekoncentrowała. Spływała ona po jej policzku. Ni stąd, ni zowąd jej wyraz twarzy zmienił się diametralnie. Ze spokojnej na pełną bólu.

Złapałem ją za ramiona i potrząsnąłem. Mruknęła coś niezrozumiałego pod nosem. Odsunąłem się lekko.

- Yuki – zawołałem.

Nekozawa rozwarła lekko swoje powieki, odsłaniając swoje piękne kocie oczy. Odwróciła głowę w moją stronę.

- Hito... - szepnęła, a jej oczy zaczęły się szklić.

Rzuciła się na mnie i zaczęła płakać z każdą chwilą coraz bardziej.

Przez moment siedziałem sparaliżowany, a potem przytuliłem ją mocno. Wdychałem przyjemny zapach jej włosów. Jedną ręką zacząłem masować ją po ramieniu. Nie miała zamiaru się uspokoić.

Siedziałem z nią na podłodze, kiedy z góry zszedł Yo, który był zdziwiony.

- Co się stało? - zapytał.

- Nie wiem do końca. Masz coś na uspokojenie? - zapytałem.

- Zaraz coś zrobię - oznajmił.

- „Zrobisz”? - powtórzyłem.

- Jestem medykiem - oznajmił z ciepłym i sympatycznym uśmiechem.

- Dobrze mieć, kogoś takiego w drużynie - powiedziałem zadowolony, wracając wzrokiem do Yuki.

Płakała, a ja nie potrafiłem nic zrobić. Szeptałem jej do ucha miłe słowa. Zadawała się ich nie słyszeć, widocznie dalej śniła.

- Yuki - mruknąłem głośniej.

Dziewczyna podniosła głowę i spojrzała na mnie pustymi oczami. W jednej chwili przestała płakać.

- Jak się czujesz? - zapytałem z ciepłym uśmiechem.

- To był sen? - powiedziała zdezorientowana.

- Tak. Wracamy do domu – powiedziałem, przyciągając ją do siebie.

- Ośmieszyłam się - powiedziała z dezaprobatą do samej siebie.

- Wcale a wcale - pocieszyłem ją.

Nagle do pomieszczenia wszedł ciemnowłosy, a w jego rękach spoczywała mała miseczka.

- Szybki jesteś - prychnąłem.

- Jeśli chce się być najlepszy, to trzeba dużo trenować - powiedział, a jego uśmiech poszerzył się.

Szatyn podszedł do nas i wręczył blondynce naczynie, w którym znajdował się ciemnozielona ciecz.

- Wypij, dobrze ci zrobi - powiedział, a głos mu lekko zadrżał.

Yuki powąchała napar i od razu odsunęła ją od siebie.

- Śmierdzi - skomentowała.

- Ale ci pomoże - prychnął.

Twarz zielonookiej wykrzywiła się w grymasie niezadowolenia. Zaśmiałem się.

- Co Cię tak śmieszy?

- Nic takiego – parsknąłem.

Dziewczyna wzruszyła ramionami. Przyłożyła swoje jędrne różowe usta do naczynia i przechyliła je. Cała substancja spłynęła do jej buzi. Po kilku sekundach połknęła ją.

- To smakowało jak kawa – skomentowała z ponurą miną.

- Wiem, pomyślałem, że trochę dorzucę dla smaku – odpowiedział.

- Ups – szepnąłem.

- Nienawidzę kawy – powiedziała z żądzą mordu na Yoshiro.

Szatyn cofnął się o krok z bolejącym wyrazem twarzy.

- Wybacz – mruknął spanikowany.

- Tylko ten raz, ponieważ jesteś moim nowym przyjacielem! - powiedziała, a jej uśmiech poszerzył się gwałtownie.

Zaśmiałem się i dopiero teraz puściłem blondynkę ze swoich objęć.

Wstaliśmy i udaliśmy się na pokład. Oczywiście nie uniknęliśmy pytań Gabriela. Dopiero teraz zauważyłem, że jest bardzo władczy i poważny.

~*~

Przeciągnęłam się. Pozwoliłam rozprostować się odrętwiałym kończyną. Właśnie wróciliśmy do wioski. Mimo przegranej w Uzushio-Gakure czułam się świetnie. Kiedy weszliśmy do Tsunade-hime, nawet nie zareagowała. Powiedziała, abyśmy byli gotowi na następną misję i poprosiła do gabinetu Naomi.

- Naocchi! - rzuciłam się brunetce na szyję.

- Yucchi, coś ty znowu zawaliła? - zapytała z dezaprobatą.

- Nic – przyznałam.

- Spanikowała przed marionetką – powiedział Kimiś, siedząc na biurku.

- Przecież starałyśmy się – wrzasnęła.

- No ale …

- Żadnych „ale”! Zaraz wracamy do treningu! - przerwała mi.

- Yo ratuj! - schowałam się za chłopakiem.

Zapadła dosłowna cisza. Nikt się nie odzywał. Spojrzałam na nich zdziwiona. Nie wiem, co sobie pomyśleli, aczkolwiek coś się zrodziło.

- Yo - pomachałam mu dłonią przed twarzą.

- Naocchi – podobną czynność wykonał Kimiś przed Naomi.

- Naomi, czy zadanie wykonane? - zapytała blondynka.

- Eee, tak Hokage-sama! - powiedziała strasznie zawstydzona.

- Tak więc. Panna Kurosaki odwiedziła, Sunę i znalazła jednego z „pojemników” Ducha Wewnętrznego Ookami.

- Ookami! - powiedziałam podekscytowana.

- Tak wilczek, tylko go nie zjedz – zakpił Kazuyoshi.

- Ej! - pisnęłam.

- Kiedy otrzymam wiadomość od Garry, możecie wyruszać. A teraz wracajcie i odpocznijcie – powiedziała kobieta.

Opuściliśmy pomieszczenie i nagle zostałam porwana przez Kurosaki. Zabrała mnie bardzo szybko przed budynek.

- Kto to był!? - zapytała zdyszana.

- Kto? Yo? - spojrzałam na nią pod kątem. - Yoshiro Shirayuki, medyk – powiedziałam.

- Ciacho z niego – powiedziała zawstydzona.

~*~

- Hito, kim była ta brunetka? - zapytał Yo.

- Przyjaciółka Yucchi – oznajmiłem.

- Coś więcej?

- Naomi Kurosaki – Uchiha. Tyle wiem.

- Jest naprawdę ładna – powiedział zawstydzony.

~*~

Wróciłem do domu razem z Kazuyoshim i Yuki. Słońce kończyło swoją wędrówkę na horyzontem, przez co niebo przybrało odcień czerwieni.

<*> 

ROZDZIAŁ ZOSTAŁ ZEDYTOWANY!