II Rozdział 5

"Muszę. Nie. Chcę..."

|Yuki|

Obudziłam się rano z lekkim bólem głowy. Każdy najmniejszy szelest sprawiał, że w nocy budziłam się. Śnić mi się nic nie śniło. Zapadłam w ciemność i nie pamiętałam, o czym myślałam.

Podniosłam się i zobaczyłam stary pokój, stare meble, stare pluszaki, stare fotografię. Wszystko nie ruszane, aczkolwiek nie było nigdzie kurzu. Widocznie Ayame i wujcio dbali o mój pokój.

Wstałam i leniwym krokiem podeszłam do komody, na której znajdowały się fotografię. Wzięłam jedną oprawioną w mahoniową ramkę i przyglądałam się postacią na niej. Zdjęcie zaczęło tracić swoje kolory, w końcu miało swoje lata.

Westchnęłam ciężko i zamknęła oczy, przejeżdżając palcami po sylwetkach rodziców. Minęło tyle lat, obiecałam sobie, że nie poddam się, obiecałam ojcu...

Stałam w samej niebieskiej koszulce, która sięgała do połowy moich pośladków i czarnych majtkach, Kimisia nie było w pokoju. Ostatnio często, gdzieś się wymyka. Dlatego nie spodziewałam się, że ktokolwiek wejdzie do mojego pokoju. W sumie nie przejmowałam się tym, ponieważ przywykłam. Pamiętałam doskonale, jak Nanae-hime kazała mi w samej bieliźnie siedzieć na mrozie. Miałam siedzieć przed dziwnym wodospadem, który nie zamarzał nigdy.

Usłyszałam, że drzwi się otwarły i odruchowo odwróciłam się.

W progu stał Hito, który przyglądał mi się. Natomiast ja wpatrywałam się w niego zdziwiona. Po chwili na jego twarzy pojawił się rumieniec.

- Co się stało? - zapytałam.

- Nic... tylko mamy dzień wolny. Odbędzie się zgromadzenie w Sunie ze wszystkimi Kage, aby omówić postępowanie Karehany - zająknął się, ale spoważniał.

- Rozumiem – odparłam.

- Może masz na coś ochotę? - zapytał.

- Mam, na śniadanie – zaśmiałam się.

Ciemnowłosy zaśmiał się ze mną i po chwili wyszedł.

Podeszłam do szafy i zabrałam ubrania, po czym udałam się do łazienki. Przebrałam się i zeszłam na dół. W kuchni byli wszyscy oprócz wujka. Logiczne było to, że dostał misję i musiał wyjść wcześniej.

- Ohayo – przywitałam się niedbale.

- Witaj Yuki – powiedziała radośnie Ayame.

Usiadłam na swoim miejscu przy stole, na którym czekało ciepłe mleczko. Uśmiechnęłam się lekko i napiłam się odrobinę.

- Wujek ma misję? - odezwałam się, przerywając ciszę.

- Hai. Dzisiaj testuje kolejną grupę genninów – westchnęła zrezygnowana.

- Marny ich los... - zaśmiałam się krótko i zaczęłam obracać kubkiem w dłoniach.

- Mógłby w końcu kogoś przepuścić, ale dalej siedzi w nim to, co stało się z drużyną 7. - wyjaśniła.

- Sasuke odszedł, Naruto również – posmutniałam.

Naruto był dla mnie jak brat. Często razem wycinaliśmy kawały i inne głupie rzeczy.

~*~

Zjadłam szybko śniadanie i wyszłam z domu. Poszłam na pole treningowe, gdzie Kakashi testował kolejną grupę genninów.

Zatrzymałam się w krzakach, aby mnie nie zauważył. Byłam bardzo zdziwiona tą drużyną. Współpracowali i nawzajem sobie pomagali. W mojej głowie pojawił się chytry plan, który postanowiłam zrealizować.

Wyszłam z krzaków i zaklaskałam w dłonie,

- Witaj Yuki, coś się stało? - zapytał.

Wszyscy zatrzymali się i wpatrywali się we mnie.

- Nic wujaszku. Dobrze wiesz, co chcę zrobić – uśmiechnęłam się chytrze.

Bez żadnego słowa, srebrnowłosy ruszył na mnie z kunai'em. Odruchowo wyciągnęłam swój i obroniłam się.

Dźwięk metalu rozszedł się echem po okolicy. Przez chwilę siłowaliśmy się, lecz odskoczyliśmy od siebie.

- Dzieciaki, co powiedzieć, aby dołączyć? - spojrzałam na całą dójkę chłopaków i dziewczynę. - I tak zdaliście, nie wujku?

Gennini spojrzeli na siebie i uśmiechnęli się.

Syn Białego Kła odsłonił swoje lewe oko, ukazując w ten sposób Sharingan'a. Dzieciaki zdziwiły się, aczkolwiek ja nie drgnęłam nawet.

Zamknęłam na chwilę oczy i skupiłam się. Nie chciałam użyć Renjutsu, planowałam coś innego.

Poczułam jak moje oczy stają się zimne, można powiedzieć, iż kamienieją.

Otwarłam oczy i ukazałam zgromadzonym nie zielone tęczówki tylko niebieskie.

- Nani kore? - zdziwił się wuj.

- Shinjitsu, hajima – mruknęłam.

Hatake ruszył na mnie, aczkolwiek nie złapał mnie w żadne genjutsu. Wszystkie jego ataki unikałam bez problemu.

- Co to za technika? - zapytał.

- Kekkei Genkai klanu Ishi, klanu mojej matki Laureeki, Shinjitsu – wyjaśniłam.

Wykonywaliśmy różne techniki, aby się obronić czy atakować. Minęło nieco ponad godzinę, kiedy kunai wbił się w ziemię przede mną. Była to osoba trzecia.

Ni stąd, ni zowąd pojawił się Hito. Miał ręce wsadzone do kieszeni i patrzył na nas zmieszanym spojrzeniem.

- Kakashi-sensei, Yuki – zaczął. - Mamy mały problem.

- Co się stało? - zapytał Jounin.

- Ayame... jest... no... w szpitalu... - jąkał się.

- Znaczy ona już?! - zdziwiłam się.

- Hai... - odparł.

Spojrzałam na wujka, który starał się opanować, ale było mu trudno.

- Hito, idziesz z wujem, a ja zajmę się geninami – rozkazałam.

Nikt się nie sprzeciwiał. Hatake i Uchiha zniknęli, a ja zostałam sama z geninami.

Pozwoliłam grupie zjeść bento i w międzyczasie rozmawiałam z nimi o wuju i tego, czego mają się spodziewać z jego strony. Innymi słowy, nadmiernego spóźniania się.

- Yuki-san, a jak wyglądał twój egzamin? - zapytała dziewczyna, której imię brzmiało Aya.

- Był identyczny, tylko z Asuną-sensei – spojrzałam w niebo. - Dawno jej nie widziałam.

Usłyszałam szelest i odwróciłam się lekko, siedząc na ziemi. W moją stronę kierował się Kimiś. Rzucił mi się na szyję i udawał przygnębionego.

- To było straszne, ja nigdy nie chcę czegoś takiego oglądać! - krzyczał mi do ucha i ocierał się swoim policzkiem o mój.

- Ale Kimiś, co się stało? - patrzałam na niego zdziwiona.

- Dzieci Ayame-san i Kakashiego-san – jęczał.

- Czy ja pozwoliłam ci tam iść? Tak w ogóle, gdzie byłeś od rana? - spoważniałam.

Zmieszał się i odsunął się lekko.

- Wróciłem do domu na chwilę – powiedział zasmucony czymś.

- Czy coś zagraża duchom Nekomimi? - zmarszczyłam brwi.

- Metalikana próbuje ich uspokoić, aczkolwiek nie bardzo mu to wychodzi – powiedział.

- Noż ty cholera! - podniosłam się gwałtownie, złapałam Kazuyoshiego za ucho i pociągnęłam za sobą. - Idziesz ze mną, do cholery!

Razem z moim duchem opiekunem zniknęliśmy w gęstym kłębie dymu.

Stałam pośród gęstej roślinności z przyjacielem i rozglądałam się.

- Zabierasz mnie do smoków – rozkazałam.

- Oczywiście – odparł i zaczął iść przed siebie.

Po kilku godzinach drogi zaczęłam marudzić, że nie chce mi się dalej iść. Jednakże kiedy przyjaciel zatrzymał się, uderzyłam w jego plecy i spojrzałam na niego podirytowana.

- Dlaczego nie powiedziałeś, że się zatrzymujesz? - mruknęłam.

Nekomimi był przyzwyczajony do moich zmian nastroju i po prostu to ignorował.

- To tu – wskazał na wielką skalną górę, a raczej całe pasmo górskie. (dla na można powiedzieć, że to wielkość Himalajów)

Dosłownie szczęka mi opadła.

- Jakie to kurwa wielkie! - powiedziałam zdziwiona.

- Yuki, słownictwo – skarcił mnie Saito, który pojawił się za mną nieoczekiwanie.

- Saito-san! - podbiegłam do niego. - Nie powinieneś być z Ikuto?

Pochylił się nade mną i cicho zaczął mówić do mojego ucha.

- Mikinnou-san przybędzie do ciebie z wizytą. Opowie ci wszystko – szeptał.

W pierwszej chwili wystraszyłam się. Zawszem, kiedy spotykałam ową kobietę, kończyło się to tragicznie, dla mnie. Miki-san jest mistrzynią genjutsu, gównie dzięki niemu ma nade mną przewagę. Oczywiście Shinjitsu potrafi uniemożliwić jej działanie, ale zawsze, kiedy ją widzę, mam ochotę uciekać.

- Rozumiem – westchnęłam ciężko.

~*~

|Hito|

Siedziałem przed salą porodową, w której właśnie rodziła Ayame-san. Przygarnęli mnie do siebie po wszystkich wydarzeniach, za które odpowiedzialny był mój opiekun. Dbali o mnie jak o członka rodziny, spędziłem z nimi piękne lata, nawet obchodzili moje urodziny, o których zapominałem zawsze. Nie zastąpiłem Yuki, nie co to, to nie.

Siedziałem na starej ławce, która pod najmniejszym ruchem, skrzypiała. Doprowadzało mnie to do szału.

W końcu z pomieszczenia wyszedł Kakashi-san, przez co poderwałem się do góry.

- Kakashi-san, wszystko w porządku? - zapytałem, a mój głos drżał lekko.

- Tak wszystko w porządku, dzieci są całe i zdrowe – położył dłoń na moim ramieniu, po czym odetchnął z ulgą.

- Tak się cieszę – westchnąłem.

- Gdzie Yuki? - zapytał.

Ni stąd, ni zowąd pojawiła się jakaś czerwonowłosa dziewczynka.

- Aya? Co tu robisz? - zdziwił się srebrnowłosy.

- Yuki-san kazała przekazać, że ma coś ważnego – powiedziała, uśmiechając się.

- Co jest ważniejsze od urodzin dzieci?! - zirytował się.

- Przez przypadek usłyszałam, że to ma coś wspólnego ze smokami i tym, że są bardzo poważnym zagrożeniem w Nekoworld – powiedziała.

Dosłownie wzdrygnąłem się i patrzałem na nią lekko przestraszony.

- To niemożliwe... - odparł.

Dobrze pamiętałem, jak silna była Metalikana. Zabiła tamtego mężczyzna i zniszczyła, całą tą wierzę. Teraz ona sama poszła na całą chmarę tych smoków? Dlaczego nie poprosiła o pomoc?

- Kakashi-san, jak mogę się dostać do Nekoworld? - zapytałem poważnie.

- Dlaczego pytasz? - zdziwił się.

- Znam siłę jej smoka, Metalikany, teraz ona idzie na niezliczona ilość tych stworzeń! Sama nie da sobie rady! - podniosłem nieco głos.

- Zastanów się. Jak wtedy była ciężko ranna i pokonała Metalikane, a teraz nie znamy jej umiejętności. Więc musimy w nią uwierzyć – powiedział spokojnie.

Mężczyzna uśmiechnął się wesoło.

- Muszę cię teraz przeprosić, ale chcę iść do swoich dzieci i żony – poklepał mnie po ramieniu i oddalił się korytarzem.

Ayame została przewieziona inną drogą do sali po porodowej, a ja musiałem. Nie, chciałem pomóc Nekozawie w walce z tymi stworzeniami.

- Ja wiem jak dostać się do Nekoworld – odezwała się Aya.

- Skąd? - zapytałem.

- To proste, jeśli potrafisz przywoływać jakiekolwiek zwierzęta, czy jej wypadku duchy Nekomimi – powiedziała, unosząc jeden palec do góry.

- Nie czaję – mruknąłem.

- Przywołujesz zwierzęta? - zapytała i złapała się za głowę.

- No tak...

- Pewnie ma w pokoju zwój o Nekomimi. Znajdź w nim sekwencje o przywołaniu, trafisz tam, ale upadek może boleć. Powinieneś się do tego przygotować – wyjaśniła.

- Teraz rozumiem. Może pójdziesz ze mną? - zaproponowałem.

- Ale na co ci taki genin jak ja? - zapytała zdziwiona.

- Do towarzystwa i potrzebna mi twoja głowa – zaśmiałem się krótko i zacząłem iść w stronę wyjścia.

Czerwonowłosa dogoniła mnie i szła równo ze mną.

Po kilkunastu minutach byłem już w domu z tą dziewczynką, która milczała cały czas. Zaprowadziłem ją do pokoju Yuki.

- Poszukasz? Ja... no wiesz, nie chcę zajrzeć tam, gdzie nie powinienem – zacząłem się drapać ręką w tył głowy.

- Nie ma sprawy – zaczęła szperać po szufladach.

Na korytarzu sprawdziłem swój ekwipunek i westchnąłem ciężko.

- Nie wygrasz ze mną Hiro – mruknąłem do siebie.

Nagle dziewczynka wybiegła z pokoju ze zwojem w rękach.

- Znalazłam – pokazuje mi zwój z zapisem całej sekwencji.

- Chodźmy do ogrodu – powiedziałem.

Zeszliśmy na dół i wyszliśmy na zewnątrz.

Rozłożyłem zwój na ziemi i usiadłem po turecku. Kilka razy powtórzyłem sobie kombinacje i zamknąłem powieki. Poczułem na swoim ramieniu czyjąś dłoń, a konkretni Ayi. Westchnąłem i wykonałem poprawnie całą pieczęć.

Poczułem się chłód, zimno, a następnie wiatr, który ciskał po uszach. Następnie pojawił się krzyk młodej geninki.

Otwarłem gwałtownie oczy i ujrzałem całą krainę duchów Nekomimi. Odruchowo złapałem Ayę na ręce, poskakałem po roślinności, która była ogromna i wylądowałem na ziemi, kucając.

- Aya, możesz otworzyć oczy – mruknąłem.

Zrobiła tak, jak powiedziałem i postawiłem ją na ziemi.

- To tutaj? - zapytałem.

- Na to wygląda. Teraz musimy poszukać kogoś, kto zaprowadzi nas do smoków – powiedziała.

- To będzie trudne ze względu na to, że nie wiemy gdzie iść – mruknąłem.

- To był twój pomysł Hito-san – powiedziała lekko zdenerwowana.

No dobrze. Tam są jakieś góry, stamtąd na pewno coś zobaczymy – wskazałem na szczyty górskie.

***

Wracam po takiej długiej przerwie. Myślę, że wam się podoba ten rozdział i wątki jakie wprowadzam. Zapraszam też do wypełnienia ankiety. Rozdział 6 może pojawić się do 2 tygodni.