Prolog

"Strata"

[Muzyka]

Dedyk dla Miku.

Dziewczynka wpatrywała się intensywnie w oddalające się sylwetki. Była uśmiechnięta i roześmiana. Pobiegła kilka kroków przed siebie. Wystawiła rękę wysoko i zaczęła machać na pożegnanie rodzicom. Była po prostu szczęśliwa mając takich ludzi za rodziców.

-Oka-san! Oto-san! Dajcie z siebie wszystko!- krzyknęła.

Odwrócili się w jej stronę i zaczęli jej machać na pożegnanie. Nie wiedzieli jednak, że to jest ich ostatnie pożegnanie.

-Pamiętaj aby się zawsze uśmiechać! Choćby nie wiem co! – krzyknął blondwłosy mężczyzna.

-Nie sprawiaj też problemów wujkowi! – krzyknęła brązowowłosa.

-Hai! – krzyknęła z dużym uśmiechem.

Sylwetki rodziców brązowowłosej zniknęły za wzniesieniem. Słońce obecnie kończyło swoją wędrówkę po niebie, przez co niebo przybrało odcień  czerwieni. Zielone oczy dziewczyny spojrzały na białowłosego mężczyznę w kimonie. Uśmiechał się pomimo, że większość jego twarzy była zasłonięta maską.

-Yuki, idziemy? – powiedział białowłosy.

-Hai, wujku Kakashi! –powiedziała entuzjastycznie.

***

Minęły trzy dni

Yuki została wezwana przed oblicze Trzeciego Hokage. Oczywiście wraz z nią był jej przybrany wujek Kakashi Hatake. Dziewczynka była trochę zestresowana i zawstydzona. Nigdy nie była w tym gabinecie. Przełknęła ślinę.

-Yuki, mam smutną wiadomość dla ciebie – powiedział starzec.

-Słucham – powiedziała nie pewnie.

-Niestety. Twoi rodzice… nie żyją. Zginęli na tej misji – wypowiedział ledwo przywódca wioski.

Usta dziewczynki i oczu otwarły się szerzej. Po chwili, po jej policzkach zaczęły płynąć łzy. Dolna warga brązowowłosej zaczęła drzeć. Straciła to co, tak mocno kochała. Z wnętrza Yuki wydobył się krzyk. Był to krzyk bólu i rozpaczy. Zacisnęła dłonie w pięść. Stał i ryczała. Miała dopiero 4 lata i już straciła rodziców.  Jednakże, w świecie Shinobi takie sytuacje się zdarzają. Musiała się z tym pogodzić.

-Kakashi – zwrócił się do mężczyzny. – Mam do ciebie prośbę.

-Hai – powiedział ninja.

-Zaopiekuj się nią – powiedział.

-Oczywiście – odparł bez namysłu.

-Yuki, chodźmy do domu – powiedział do dziewczynki.

Brązowowłosa otarła łzy i wystawiła dłoń do góry. Zacisnęła ją w pięść i kąciki jej ust powędrowały do góry.

-Obiecałam się uśmiechać, choćby nie wiem co! I przysięgam, na moją pustkę w sercu. Nigdy nie przestanę się uśmiechać i płakać jedynie będę ze szczęścia! – krzyknęła.

Obaj mężczyźni odetchnęli z ulgą. Na ich twarzach pojawiły się uśmiechy.

-Yuki, gambatte – powiedział zamaskowany mężczyzna.

-Hai, wujku! – odwróciła się do niego uśmiechnięta.

~*~

________________________________

Miku specjalnie dla cb! Wyjeżdżasz jutro to proszę rozdział jest! Liczę na szczerą krytykę. (szablon ukarzę się niedługo)