Rozdział 1.

"Marzenie małej dziewczynki"

[Muzyka]*

*Tylko z początku

Dedyk: dla Sasame Ka, również z podziękowaniami za szablon!

W obecnym Świecie Shinobi, aby zasłynąć potrzeba mieć potencjał. Jeśli się go nie posiada, musisz zrobić coś spontanicznego, na przykład: ukraść ubrania z sauny swojemu nauczycielowi, przewrócić dostawcę z ramenem, zniszczyć kwiecistą wystawę kwiaciarni Yamanaka. Równie dobrze można zniszczyć wystawy sklepowe, czy kupców. Jednakże, istnieje tylko dwójka osób, które mogą zrobić to wszystko za jednym razem. Para żartownisiów z Konohy, oczywiście mowa tu o blondwłosym chłopaka, który nie wyróżnia się ani potencjałem, ani inteligencją oraz jego przyjaciółce, również z dużym poczuciem humoru i sporą inteligencją. Jest między nimi mała różnica. Dziewczyna  ma wrodzony potencjał, o którym nie jest do końca przekonana. Imię tych młodych Shinobi to Naruto Uzumaki i Yuki Nekozawa - Hatake. 

Również i tym razem wyrządzili sporo kłopotów w Wiosce Ukrytego Liścia.  Zatrzymali się dopiero wtedy, kiedy ich uwagę odwrócił niesamowity aromat pochodzący z baru Ichiraku Remen. Remen było ulubioną potrawą dowcipnisiów. Spojrzeli na siebie i uśmiechnęli się na zgodę. Po chwili zajęli wolne miejsca przy barze.

-Irasshaimase! - powiedział kucharz.

-Dwa razy to co zwykle, Oji-san- powiedział blondyn.

-Już się robi! - odpowiedział właściciel baru i od razu zabrał się do pracy.

-Nee, nee. Widziałeś ten wyraz twarzy sensei'a?! Bezcenny widok - zaśmiała się brązowowłosa. 

-No ciągle widzę przed oczami jego zdenerwowany wyraz twarzy - roześmiał się Uzumaki.

Przez dłuższą chwilę nie potrafili przestać się śmiać. Po raz kolejny świetnie się bawili, sprawiając komuś  nie małe kłopoty. Para nie musiała czekać długo, bowiem potrawa była skończona i czekała już przed nimi. Wciągnęli do płuc smakowity aromat posiłku i westchnęli z radością.

-Itadakimasu! - powiedzieli entuzjastycznie oboje.

-Jedzcie na zdrowie! - powiedział kucharz.

Młodzi Shinobi rozpoczęli swój posiłek. Jednakże, nie mogli się nim nacieszyć, ponieważ tuż za ich plecami pojawił się brązowowłosy mężczyzna. Na jego twarzy widniał  złowieszczy uśmiech oraz złapał urwisów za ramiona.

-Mitsuketa! - powiedział z grozą w głosie.

-Heeeee! Duch! - krzyknęli przerażeni.

Wypluli całą zawartość jaką mieli swoich buziach, wprost na sensei'a. Iruka wytarł się z ramenu i spojrzał ponuro na dzieci.

-Z tego cało nie wyjdziecie - powiedział.

-Kto zapłaci? - zapytał właściciel baru.

-Sen... rozpoczął blondyn.

-Zapłacimy za siebie - przerwała mu Nekozawa.

-Hai - powiedział zdołowany.

Para żartownisiów z Konohy udała się wraz z Iruką-sensei'em do budynku akademii. Mężczyzna całą drogę ciągnął po ziemi swoich uczniów, za koszulki aby mu nie uciekli. W jednej z klas czekał już Hokage oraz młoda kobieta, która miała piękne długie włosy. Kiedy tylko weszli do klasy, a spojrzenie dziewczyny i kobiety spotkały się, Yuki zezłościła się. Bowiem spodziewała się kogoś innego. Zrobiła naburmuszoną minę i odwróciła wzrok. Hokage odchrząknął.

-Naruto, Yuki, który to już raz? - powiedział przywódca wioski.

Wywołani milczeli.

-Jak tym razem zostaną ukarani? - zapytał Umino.

-Co myślisz Ayame? - Sarutobi zwrócił się do kobiety.

-Razem z jej wujem wymyślimy coś - powiedziała i uśmiechnęła się kobieta. 

W Yuki coraz szybciej gotowała się złość. Nie lubiła młodej Miyake. Twierdziła, iż nie jest ona odpowiednia dla wuja. Każde dziecko, w każdym czasie zachowuje się w ten sposób. Nie chce, oddać się komuś ukochanej osoby. Zielonooka właśnie tak się czuła, wuj był dla niej jedyną rodziną jaką miała. Ni stąd, ni zowąd po plecach dziewczyny przebiegł zimny dreszcz.

-Dare!? - odwróciła się gwałtownie.

Oczom dziewczyny ukazał się tylko jasny ogon, który zniknął szybko za oknem. Hokage i Miyake spojrzeli na siebie znacząco, a następnie oboje spojrzeli na młodego nauczyciela.

-Jeśli Hokage pozwoli, pójdę razem z Yuki do domu - powiedziała i uśmiechnęła się.

-Dobrze. Wraz z Iruką zajmiemy się Naruto - powiedział Hiruzen.

Brązowowłosa dziewczyna podeszła do przywódcy Kraju Ognia i ukłoniła się nisko.

-Gomenasai, Hokage-sama -odwróciła się do sensei'a. - Gomenasai, Iruka-sensei.

Przedstawicielki płci pięknej opuściły pomieszczenie, a tuż po chwili i budynek. Obie kierowały się w stronę domu, w którym ostatnio mieszkali we trójkę. Młoda Nekozawa, jej  wujek Kakashi Hatake i od niedawna Ayame, dziewczyna Jonnin'a.

***

Kakashi siedział w salonie czytając jedną ze swoich erotycznych. Z transu wyrwała go Yuki, która weszła do mieszkania jak burza. Jak zawsze po takim dniu, usiadła na fotelu przed swoim wujkiem. Odciągnięty od lektury ninja westchnął ciężko zrezygnowany, po czym przybrał wygodną pozycję. Panowała straszna cisza. Ayame nie weszła do salonu, po ściągnięciu obuwia udała się do kuchni, w której miała zamiar przyszykować kolację. Do salonu przedostały się słabe promienie słońca, zbliżał się zmierzch. Słońce kończyło swoją długą wędrówkę po niebie.

-Yuki, tym razem jak mam Cię ukarać, abyś tego nie powtórzyła? - zapytał mężczyzna.

-Nie wiem - odrzekła i przysunęła kolana bliżej siebie.

-Przez pewien czas, będziesz wracać prosto z akademii do domu. Treningi będziesz miała w ogrodzie - powiedział.

-Dobrze - odrzekła smutno dziewczyna.

-Przez najbliższy czas będę w domu. Hokage chce mi przedzielić genninów - powiedział zrezygnowany.

-Nie pierwszy raz - odrzekła.

-Co roku to samo, nie rozumiem dlaczego nie potrafią skończyć tego testu - powiedział.

-Jakiego? - uśmiechnęła się chytrze.

-Współ… - ugryzł się w język.- Byłaś blisko.

-Dlaczego nie chcesz mi powiedzieć? No weź! - powiedziała zirytowana.

-Ponieważ, sama będziesz miała ten test, tylko z innym jonnin'em.

-No wiem, ale jak wiesz jeszcze jestem w akademii - stwierdziła.

-Jutro masz z rana egzamin, zjesz z nami czy sama? - zapytał.

-Z wami - powiedziała lekko się czerwieniąc.

Białowłosy podszedł do dziewczyny.

-Dobrze wiesz, co do niej czuję - szepnął jej do ucha.

Do pomieszczenia weszła Ayame. Miała na sobie fartuch kuchenny. Uśmiechała się miło do dwójki.

-Kolacja gotowa. Idziecie jeść? - zapytała wycierając ręce ręcznikiem.

-Tak, już idziemy - powiedział mężczyzna.

Wszyscy udali się do kuchni, gdzie na stole była przegotowana wieczerza. Na stole znajdowały się trzy miseczki z ryżem, trochę mięsa na każdym talerzu i pokrojone pomidorki. Każdy zasiadł na swoim miejscu i zaczął konsumować posiłek. Miyake była urodzoną kucharką. Zawsze podczas misji czy w wolne dni, gotowała. Nie istnieje żaden człowiek, któremu by nie smakowałby jej posiłek.

Wszyscy skończyli posiłek, na twarzy każdego pojawił się uśmiech.

-Arigato, było pyszne - powiedziała Yuki.

-Cieszę się, że ci smakowało -powiedziała kobieta.

-Ayame to świetna kucharka - wtrącił się białowłosy.

Zielonooka zrobiła naburmuszoną minę i odwróciła wzrok od zakochanych. Rozległ się dźwięk dzwonka do drzwi.

-Ja otworzę - powiedziała dziewczyna.

Tak jak powiedziała, tak zrobiła. Odeszła od stołu i ruszyła ku drzwiom wejściowym. Dzwonek zaczął działać już na nerwy brązowowłosej.

-Już idę, kurde - krzyknęła.

Nekozawa ostrożnie otwarła drzwi i uśmiechnęła się. Za nimi stał wysoki ciemnobrody mężczyzna. Jak zawsze w jego ustach spoczywał papieros.

-Asuma-sensei! Długo się nie widzieliśmy - powiedziała uradowana.

-Hej, Yuki! - odpowiedział. - Jest Kakashi?

-Kuchnia - powiedziała i wskazała palcem na pomieszczenie, przy końcu korytarza.

Dowcipnisia wpuściła mężczyznę do środka i szybkim krokiem ruszyła do wcześniej wskazanego miejsca.

-Kakashi-oji-san, przyszedł Asuma-sensei - poinformowała wuja.

Brązowowłosa stanęła jak wryta. Nie chciała widzieć tej sceny. Wpatrywała się tępawo przed siebie. Trwało to dłuższą chwilę. Obok dziewczyny zatrzymał się starszy mężczyzna i zatrzymał się w połowie słowa. Jak gdyby nigdy nic, Yuki poszła prosto do swojego pokoju. Zamknęła drzwi na klucz i rzuciła się na łóżko. Przytuliła poduszkę do siebie i zamknęła mocno oczy. Zielonooka cały czas powtarzała sobie, że ona nigdy nie będzie dla niego odpowiednia, że to tylko wredna franca, która chce go złapać w swoje sidła.

Było strasznie cicho. Yuki przestała odczuwać rosnącą pustkę w sercu i siedziała przed biurkiem. Zawsze, kiedy nie potrafiła poradzić sobie z uczuciami, pisała. Wylewała swoje uczucia na papier. Był to pamiętnik, w którym pisała w narracji trzecioosobowej. Zielonooka odłożyła długopis i zamknęła zeszyt, po czym schowała go do szuflady biurka. Westchnęła cicho pod nosem. W pewnym sensie poczuła się lepiej, lecz ciągle przed oczami miała tą scenę z kuchni. Brązowowłosa przeciągnęła się i odeszła od biurka. Zatrzymała  się dopiero przy oknie. Księżyc oświetlał twarz dziewczyny. Jej dłoń powędrowała ku zamkowi. Po chwili w pokoju nie było ani żywej duszy.

Panowała głucha cisza. Jedynie sowy oraz świeższe dawały znaki życia. Co kilka sekund, można było usłyszeć nie za głośne huki. Czarne włosy dziewczyny poruszały się z dużą szybkością i gracją. W jej niebieskich oczach odbijał się blask księżyca.

-Znowu trenujesz o tej porze? - zakpiła brązowowłosa.

Niestety dziewczyna milczała. Yuki siedziała na drzewie i obserwowała jak jej najlepsza przyjaciółka trenuje, tuż przed północą.

-Znowu nie umiesz poradzić sobie z uczuciami? - zapytała niebieskooka.

-W sumie - zaczęła.

-Ściągnij te klapki z oczu - powiedziała poważnie dziewczyna.

Przyjaciółki spojrzały na siebie. Każda z nich była przekonana, że któraś się podda. Tym razem to zielonooka odpuściła.

-Znowu wygrałaś Natsu - powiedziała zrezygnowana, po czym zeszła z drzewa i podeszła do niej.

-Chcesz aby był szczęśliwy? Nie? -przytaknęła. - To pozwól mu na to. On ją kocha i wszyscy to wiedzą tylko nie Ayame-san. Przygarnął Cię, ponieważ zależało mu na tobie i dalej zależy. Był jak brat dla twojego ojca. Jeszcze Hokage go o to poprosił - powiedziała.

-Jezu. To była twoja najdłuższa wypowiedź jaką słyszałam Natsu. Ale masz rację. Nie pozwalam mu być szczęśliwa -westchnęła ciężko. - Postaram się  z nią dogadać. Dla wuja.

Obie uśmiechnęły się do siebie, a po chwili uściskały się na pożegnanie. Felcis, gdyż tak brzmiało nazwisko ciemnowłosej, wróciła do swojego treningu z Kunai'ami. Natomiast Yuki skierowała się w stronę domu.

Kierowała się ulicą, która nie była zbytnio oświetlona. Jedna rzecz nie dawała dziewczynie spokoju. Jedna mała drobnostka. Podczas rozmowy z Hokage widziała ogon. Cały dzień odczuwała, że ktoś ją obserwuje. Śledzi ją. Ale to coś nie miało złych zamiarów. Odwróciła się i ponownie ujrzała ten ogon. Chował się w ciemnościach.

-Czego chcesz? - zapytała.

-Stań się silniejsza, a wtedy się spotkamy - odpowiedział jej chłopięcy głos. - Meow~ - usłyszała miauknięcie.

Po chwili przestała odczuwać jego obecność. Uniosła jedną brew ku górze i zastanowiła się. Po chwili na jej twarzy pojawił się  wredny uśmieszek.

-Koniec lenistwa - powiedziała do siebie.

Za plecami zielonookiej rozległ się huk. Odwróciła się powoli i zobaczyła kobietę. Był wystraszona. Kiedy Yuki wskazała palcem na siebie, kobieta przytaknęła powoli i uciekła.

-Co ja zrobiłam? - zapytała siebie.

~*~

Mam nadzieję, że spodobał się ten rozdział. Następny rozdział jest w planach. Rozdział 2 "Wujku, chcę się nauczyć tego Jutsu" Jeszcze raz ogromne podziękowania za  Szablon dla Sasame Ki! 

~Pozdrawiam!