II Rozdział 2

Gasiłem już piątego papierosa. Tej nocy nie potrafiłem zasnąć. Wystarczyła sama świadomość, że dziewczyna jest w pokoju obok, żebym nie mógł zmrużyć oka.

Siedziałem na ziemi i wpatrywałem się w sufit.

Bałem się tego, że kiedy wyjdzie na jaw zakład, dotyczący jej uczucia - znienawidzi mnie.

Zastanawiała mnie ta organizacja „Karehana”. Słyszałem, że większość z nich to marionetkarze, których boi się Yuki. Jeśli Tsunade będzie chciała, aby On brała udział w tej misji, musi wziąć pod uwagę jej strach.

Był środek nocy i nie dawałem rady zasnąć. Podniosłem się z ziemi i otwarłem okno. Cały dym wydostał się z pomieszczania.

~*~

Stałam sama w swojej świadomości. Byłam zmęczona podróżą i podekscytowana następnym dniem, dlatego zasnęłam szybko.

Stałam na wodzie w ciemności. Zawsze, kiedy trafiam do tego miejsca, źle się to kończy.

Usłyszałam krzyk, znajomy jak moja własna kieszeń.

Odwróciłam się i zobaczyłam Kimisia, który zwijał się z bólu. Było to dokładnie na polu treningowym, w dniu, kiedy użyłam Setsuzoku.

- To twoja wina, że on cierpi - usłyszałam znajomy głos.

- Kyoki stul pysk - powiedziałam stanowczo.

- Jak sobie życzysz - parsknęła.

Obudziłam się zalana potem i dyszałam ciężko. Starałam się uspokoić.

- Zły sen? - odezwał się Kimiś, który siedział na parapecie.

- Wspomnienia. Są czasem gorsze niż sny - powiedziałam, przecierając wierzchem dłoni czoło.

Dopiero teraz zauważyłam, że zaczęło świtać. Przeciągnęłam się i wyszłam spod pościeli. Moje bose stopy spotkały się z chłodną, drewnianą podłogą. Po moim kręgosłupie przebiegł nieprzyjemny dreszcz. Wstałam i powolnym krokiem wyszłam z pokoju, zostawiając Kazuyoshiego samego.

Magle do moich nozdrzy dostał się zapach tytoniu. Poszłam za smrodem prosto do pokoju Hito. Otwarłam drzwi i uderzył we mnie cały dym. Zasłoniłam dłonią usta i nos. Drugą ręką zaczęłam machać, aby rozproszyć aromat.

Spostrzegłam na ziemi niedopałki papierów i mnóstwo popiołu. Sam szatyn leżał na łóżku w rozpiętej koszuli i bokserkach.

Odsunęłam rękę z twarzy i się wyprostowałam. Pewnym krokiem podeszłam do okna i otwarłam je na oścież, po czym odwróciłam się do Uchihy.

- Od kiedy ty do cholery palisz! - krzyknęłam.

Chłopak o rok starszy ode mnie spadł z łóżka, trzymając się za poduszkę. Zaczął masować tył głowy, najwidoczniej siew nią uderzył. Położyłam dłonie na biodrach i się pochyliłam.

- Więc? Od kiedy? - zapytałam, marszcząc brwi.

- Rok – burknął.

- Ja ci dam się tak do mnie odzywać! - warknęłam.

- Ładna pidżama – skomentował, wskazując na moją odzież.

Miałam na sobie dużą niebieską koszulkę i krótkie białe spodenki z czarną myszką. Jednakże nie miałam na sobie biustonosza. Spojrzałam na niego z żądzą mordu w oczach.

- Nie, nie, nie! - krzyczał.

Rozciągnęłam palce i po chwili na policzku brązowowłosego pojawiło się zaczerwienienie. Prychnęłam i udałam się do łazienki, gdzie się przebrałam.

~*~

Noż kurwa mać. Nie moja wina, że jej tak bardzo było widać piersi. Przecież każdy chłopak by tak zareagował. Na dodatek ona dzieli pokój z duchem Nekomimi i jakoś go nie uderzyła! Czy tylko ja mam takiego pecha?

Ubrałem się i zeszłem na śniadanie.

W kuchni była już Ayame, przygotowywała posiłek. Wskazówki zegara na szafce kuchennej wskazywały 6:55. Usiadłem na swoim miejscu i się nie odzywałem.

- Yuki dała już z rana w kość, nie? - zaśmiała się.

- Tak – mruknąłem.

- Rozchodziło się pewnie o twoje uzależnienie – dodała.

- Była zdziwiona. Na dodatek dostałem z liścia od niej – zacząłem masować policzek.

- Za co? - odwróciła się.

- Za skomentowanie jej stroju – burknąłem.

- A, zobaczyłeś je? - zaśmiała się. - Naprawdę zrobiła się z niej kobieta - skomentowała.

Szatynka położyła przede mną kubek herbaty i wróciła do gotowania. Wpatrywałem się w kobietę dłuższą chwilę i po chwili westchnąłem.

Pociągnąłem łyk naparu. Zawsze doskonała. Odłożyłem kubek i przeciągnąłem się. Usłyszałem kroki na schodach i odwróciłem się. Do pomieszczenia weszła blondyna i usiadła obok. Panna Hatake położyła przed nią kubek ciepłego mleka. Dziewczyna od razu pociągnęła łyk. Po chwili zrobiłem to samo ze swoją herbatą. Na końcu do pomieszczenia wszedł Kakashi z gazetą w ręku. Złotooka położyła każdemu przed sobą talerz ze śniadaniem i sama usiadła.

Zacząłem powoli konsumować. Jak zawsze dobre. Z Ayame jest doskonała kucharka.

- Oishii!- odezwała się nagle zielonooka.

- Cieszę się, że ci smakuje – uśmiechnęła się kobieta.

Wraz z białowłosy zaśmiałem się. Po chwili przyłączyły się do nas przedstawicielki płci przeciwnej.

Rozległ siędzwonek do drzwi.

-Ja otworzę – powiedział Kopiujący ninja.

Mężczyzna nie zdążył wyjąść na korytarz, kiedy tuż przed nim przeleciał Kazuyoshi. Duża ilość kurzu podniosła się i wdarła się do pomieszczenia. Zaczęliśmy kaszleć. Wstałem i razem z Kakashim poszliśmy zobaczyć, co się stało.

Do budynku weszła osoba, której lepiej z rana nie widzieć. Czarna Mścicielka klanu Miroki.

- O kurwa – mruknąłem.

Hatake spojrzał na mnie z dezaprobatą.

Westchnąłem zrezygnowany.

- O co chodzi Nari? - zapytał.

- Czemuś uderzyła mojego przyjaciela! - wbiegła na korytarz Yuki.

- Nie twoja sprawa! - warknęła.

- Że co!?

Blondynka zaczęła zbliżać się do Nari, lecz złapał ją za ramie jej wuj.

- Yuki, co ty zamierzasz? - zapytał wściekły mężczyzna.

- Co jak co. Oddać jej! - syknęła.

- Hamuj się – powiedziałem. - Kimiś co się stało? - zwróciłem się do Nekomimi.

- Wracałem ze spaceru i zobaczyłem ją pod drzwiami. Zapytałem „Co staruszkę tu sprowadza?” - zaśmiał się idiotycznie.

- Kimiś! - krzyknęła zielonooka. - Tak w ogóle, dare – powiedziała, wskazując palcem na Miroki.

- To jest Nari Miroki moja podwładna. Jest zamiast Sasuke – powiedział.

- Przepraszam za drzwi, Kakashi-sensei – powiedziała potulnie.

- Zaraz je wstawie. Po co przyszłaś tak z rana? - zapytał.

- Yuki Nekozawa i Hitoshii Uchiha, mają pójść ze mną do Tsunade-sama.

- Hej! Ja tu jestem! - warknęła Nekozawa.

- A to ty wróciłaś z krainy Śniegu. Lepsza jest Kraina Snów – zakpiła.

- Współczuję twojej rodzinie, że musi się z tobą użerać! - warknęła.

- Yuki! - skarcił ją wuj.

- Ale co! Niech się cieszy, że w ogóle ma. Nie wie co to smutek!

- Nari nie ma rodziny – wtrąciłem się. - Sprawa ściśle tajna.

Nim się obejrzeliśmy, blondynka leżała na ziemi, a brunetka siedziała na niej okrakiem.

- Z ledwością, mogę cię zabić. Jednakże jesteś potrzeba wiosce. Zapamiętaj sobie, że kiedyś ścisnę dużo mocniej i twoje kręgi pękną – zagroziła.

Nagle Nari odleciała prawie do drzwi wejściowych, a Yuki aktywowała renjutsu.

- Nie jestem tak słaba, jak ci się wydaje – powiedziała stanowczo.

Wciągnąłem buty i złapałem dziewczynę i jej ducha za rękę, po czym pociągnąłem ich w kierunku wyjścia. Pani Ayame nie może być narażona na walkę między tymi dziewczynami.

Między mną a tą dziwaczką Nari stał Hito. Widać, że znali się dobrze, lecz ja nie byłam przekonana co do niej. Szłam z naburmuszoną miną w kierunku budynku Hokage. Nie odzywałam się do nikogo. Kimiś sobie nagrabił, przez niego teraz mnie ma na celowniku ta cała mścicielka. Prychnęłam pod nosem.

- Mówiłaś coś? - skarcił mnie spojrzeniem Hitoshii.

- Nic, a nic panie mądralo – szepnęłam.

Spojrzał na mnie z dezaprobatą.

Weszliśmy do gabinetu pani Tsunade, w którym znajdowało się o dwie osoby więcej, niż się spodziewałam.

- Co tak długo Nari! - wrzasnęła kobieta.

- Ktoś chciał umrzeć – mówiąc to, spojrzała na mnie.

- Sama zaczęłaś – prychnęłam.

- Dziękuję Nari, możesz iść – powiedziała kobieta.

Brunetka ukłoniła się i wyszła.

Zdziwiła mnie jedna rzecz, nigdzie nie było Naomi, aczkolwiek bardziej uwagę zwróciłam na dwie osoby stojące po mojej prawicy. Wysoki niebieskowłosy mężczyzna o równie niebieskich oczach. Miał na sobie kimono, ale widać było, że był Jouninem i silnym Shinobi. Drugi był niższy od niego i miał nieziemskie zielone oczy. Również był brunetem i widać było po nim, że lubił zieleń.

- Skoro są wszyscy, to mogę zacząć mówić – zaczęła kobieta – Wspomniałam wam o grupie Karehana i jednostce, która będzie dążyła do ich zatrzymania. Wyznaczyłam całą waszą piątkę do tej misji. Wliczam oczywiście ciebie Kazuyoshi – powiedziała poważnie.

- Miło – zaśmiał się krótko.

- Wyruszacie natychmiast do Uzushio-Gakure. Dostaliśmy informacje, że tam może znajdować się ich kryjówka – rozkazała.

- Mogę mieć pytanko – odezwałam się.

- O co chodzi Yuki? - uniosła pytająco brew.

- Dare – wskazałam na nieznajomych.

- To mi umknęło, przecież wy się nie znacie – powiedziała zażenowana. - To jest Gabriel, wasz kapitan, a to jest Yoshiro Shirayuki, wasz kompan – mówiła, patrząc na mnie, a następnie spojrzała na bruneta. - To Yuki Nekozawa i Hitoshii Uchiha, Kazuyoshi jest duchem Opiekunem od Yuki – skończyła.

- Miło mi was poznać - powiedział mężczyzna.

- Skoro wszystko jasne Wyruszacie! - krzyknęła.

Wszyscy przytaknęliśmy.

Mięło zaledwie kilka minut i wszyscy byli gotowi do drogi, włącznie ze mną. Spojrzałem na Yuki, kiedy nasze spojrzenia się spotkały, zaczerwieniła się. Widocznie dalej rozpamiętuje to, co wczoraj się stało.

~*~

Wiem do bani ten  rozdział. Mam dzisiaj kolędę i nie mam zbytnio czasu. Nie zrobiła znowu obrazka, lecz to się zmieni jak zainstaluje Paint tool sai, formata robiłam i dalej nie mam. 

Wyobraźnia nie przepełnia. Zapraszam na moje osobiste blogi "Dokoni no Michi" i "Zdradzona".  Mam zamiar stworzy jeszcze jeden blog, aczkolwiek o jedym opowiadaniu FANTASY. Akcja będzie działa się w Polsce, Niemczech i Rosji. O czym będzie? "Iskra smoka". Można rzecz coś ala Pokemony. Ale nie będzie to takie samo. Zapraszam na podstronę, gdzie jeszcze dzisiaj dowiecie się o I KONKURSIE z okazji pół-ROCZNICY! 

~Pozdrawiam.