Seria II - Prolog

Nic nie napełnia człowieka takim szaleństwem aniżeli patrzenie, jak wszystko co kochałeś zostaje ci odebrane…

Dokładnie tamtego dnia poczułam, jak ktoś wżyna mi się w głowę. Owe popołudnia zobaczyłam je, zobaczyłam SWOJE SZALEŃSTWO. Kyoki wyglądała jak ja, lecz w kilku cechach różniła się. Oczy połyskiwały na fioletowo, a włosy były czarne jak noc i strasznie długie. Nie miała na sobie ubrania, tylko była opleciona cierniem.

Widząc ją czułam się przerażona. Kiedy usłyszałam szept za moimi plecami, włoski na karku stanęły mi dęba. Odwróciłam wzrok od tej dziewczyny, poczułam jak moje serce zwalnia rytm.

Kimiś został przywiązany cierniem do krzyża. Nie potrafiłam wydusić z siebie ani najmniejszego słowa. Poczułam, jak łzy spływają po moich policzkach.  

-To twoja wina- powiedziała ciemnowłosa.

Odwróciłam się do niej. Śmieszyła ją moja sytuacja.

Kiedy z jej krtani wydostał się śmiech, poczułam się bezradna. Uległam szaleństwu…

Od tamtej pory minęły prawie trzy lata.

Pod opieką Królowej Śniegu, stałam się silniejsza. Zdałam egzamin na Chuunina, a w tej chwili kończę egzamin na Jounina, będą bez ani jednego zadrapani.

Stał przede mną, już nie wiem który tzw. Człowiek Śniegu <czyt. Yeti>.  Liczył co najmniej dwa i pół metra wzrostu, a szerokości nawet nie mówię. Co dopiero o jego smrodzie!

Płatki śniegu opadły na moje ramiona.

-Yucchi – spojrzałam na białowłosą – Zobaczymy czy teraz dasz sobie radę.

-Ależ królowo, on jest już dwunasty – wtrąciła się podwładna królowej, Tatsuya.

-O naprawdę? – żachnęła.

Odwróciłam od niej wzrok i wykonałam pieczęć. Tą jedną wykonuję w mgnieniu oka.

-Kuchiyose no Jutsu! – krzyknęłam kładąc dłoń na śniegu.

Z kłębu dymu wyłonił się mój ukochany duch Nekomimi, Kazuyoshi Nekozawa.

-Jak spotkanie z Saito? – zapytałam.

-Świetnie, mam coś dla ciebie – powiedział szczerząc się głupowato.

-Honto?! – powiedziałam podekscytowana.

-Yuki! – skarciła mnie Yasuda-hime i Tatsuya.

-Hai, hai – mruknęłam i spojrzałam porozumiewawczo na Opiekuna. – Gotowy? – zapytałam uśmiechając się przy tym chytrze.

-Zawsze i wszędzie – żachnął się.

Oboje zaczęliśmy wykonywać pieczęcie, a po wykonanej sekwencji oboje wystawiliśmy dłonie ku niebu.

-Raiton: Kirikan no Jutsu! – krzyknęliśmy oboje.

Z nieba, zza gęstych chmur wyłoniły się dwa smoki, które były stworzone z czystej elektryczności. Uderzyły one prosto w przeciwnika. Człowiek Śniegu przyjął cały atak. Upadł z hukiem na ziemię i zaczął rozchodzić się z niego dym. W niektórych miejscach jego ciała znajdowała się reszta błyskawicy.

Odruchowo przybiłam z Kimisiem piątkę. Mój oddech stał się ciężki i płytki. Zadanie obejmowało 13 takich stworzeń i tyle zostało wykonane.

-Barwo – powiedziała białowłosa.

-Jest gotowa? – zapytała Himuro.

-Tak, lecz dalej martwi mnie Kyoki. Zapieczętowałaś ją, lecz ona może się uwolnić – powiedziała dosyć ponuro.

Podeszłam bliżej i uśmiechnęłam się szeroko. Kobieta spojrzała ku drzewu, którym siedziała dziewczyna o długich brązowych włosach.

-Nacchi, wyruszasz z nią do Konohy -  rozkazała.

-Oke – odpowiedziała śmiejąc się.

-Jako jej przyzwoitka względem Setsuzoku- dodała.

-Przyzwoitka?! Przecież kontroluję Kyoki! – zaprzeczyłam uderzając się dłonią w między piersi.-Koniec, kropka – krzyknęła. 

~*~ 

Witam was w tym nowym roku. Dzisiejszy dzień jest szczególny ponieważ, ruszyła seria II ! 
Speszę się z nią z kilku powodów. Raz, że głowa mi pęka od pomysłów. Dwa, że muszę mieć tą jebaną operację. Wiecie, że się boję tak bardzo, że skoczyłabym pod miotłę? Wim dziwne porównanie. 
Mam dla was niespodziankę. Sama przedstawiam wam Yuki w serii Shippuuden. 

 Myślę, że wam się spodoba. Długo to robiłam, a jeszcze i tak się uczę.
~Pozdrawiam Yucchi.